ورودي هاي 87 زبان و ادبيات انگليسي

The third level/ طبقه سوّم

- رؤساي راه آهن مركزی نيويورك و نيويورك يعني نيوهون و هارتفورد[1]. بالاي يك مشت جدول زماني حرکت قطار قسم مي خوردند كه تنها دو طبقه وجود دارد . امّا من مي گويم سه تا است ،‌ چون من در طبقه سوّم ايستگاه بزرگ مركزي بودم . بله ،‌راه حل هاي مشخصي را امتحان كردم، مثلاً با يكي از دوستان روانشناسم صحبت كردم. در مورد طبقه

سوّم ايستگاه مركز به او گفتم و او گفت كه اين اتفاق يك رؤيا در بيداري و براي ارضاء خواسته ام بوده . او گفت كه من خوشبخت نيستم . اين حرف همسرم را خيلي عصباني كرد . امّا دوستم گفت منظورش اين است كه دنياي مدرن ،‌پر از ناامني، ترس ، جنگ ،‌ نگراني و تمام اين چيزهاست و اينكه من فقط مي خوام فرار كنم . خوب كسي نمي خواد؟ مي

دانم هر كسي دوست دارد فرار كند ، امّا آنها توضيح طبقه سوّمي در ايستگاه بزرگ مركزي مركزي پدرت نشوند.

- دوست روانشناسم گفت :‌امّا دليلش همين است و دوستانم هم موافق بودند . آنها گفتند: همه چيز اين را نشان مي دهد . مثلاً كلكسيون تمبرهايم ، امّا پدربزرگ من نياز به هيچ پناهگاهي براي رهايي از واقعيت نداشت. با توجه به همه چيزهايي كه شنيدم ، زماني كه او زندگي مي كرد همه چيز خوب و زيبا بوده و اين پدربزرگم بود كه جمع آوري كلكسيون تمبر من را شروع كرد . يك كلكسيون زيبا دسته هاي چهار تايي تقريباً از همه تمبرهايي كه در آمريكا، اعم از پست[2] يك روزه و غيره ، چاپ شده بود . مي دانيد كه رئيس جمهور روزولت[3] هم تمبر جمع مي كرد .

- به هر حال داستان ايستگاه بزرگ مركزي از اين قرار بود كه آخرهاي تابستان تا ديروقت در اداره كار مي كردم . عجله داشتم تا زودتر به آپارتمانم برسم ، بنابراين تصميم گرفتم سوار مترو شوم ،‌ چون مترو و سريعتر از اتوبوس بود .

- حالا نمي دانم چرا اين اتفاق بايد براي من مي افتاد . من يك آدم معمولي به نام چارلي[4] باسي و يك سال سن هستم و آن شب يك كت و شلوار گاباردين قهوه اي روشن و يك كلاه حصيري با ربان تزئيني پوشيده بودم و هيچ فرقي بين من و آدمهاي ديگر اين شهر نبود و اصلاً هم سعي نمي كردم از چيزي فرار كنم ، فقط مي خواستم به خانه بروم و پيش

همسرم لوئيزا[5] باشم . - از خيابان واندبيلت[6] به ايستگاه مركزي رفتم . از پله ها پايين رفتم و به طبقه اوّل رسيدم ،‌جايي كه سوار ترن هاي شبيه قرن بيستم مي شوي . بعد از يك رديف پله ديگر پايين رفتم تا به طبقه دوّم رسيدم جايي كه ترنهاي حومه شهر به ورودي قوسي شكل مي روند ،‌ به سوي راه هاي زيرزميني حركت كرده و گم مي شوند  كار آساني است . من بارها داخل و خارج ايستگاه مركزي بودم. امّا هميشه به طور تصادفي با وروديها، پله ها و راهرورهاي جديد برخورد مي كردم . يكبار در يك تونل طولاني در حدود يك مايل راه رفتم و از لابي هتل رزولت سردرآوردم. يكبار ديگر از سه تا ساختمان آن طرفت و از يك ساختمان اداري در خيابان چهل و شش بيرون آمدم .

- بعضي اوقات فكر مي كنم ايستگاه مركزي مثل يك درخت در حال رشد است و مثل ريشه ، راه روها و پلكان هاي جديد توليد مي كند . احتمالاً يك تونل دراز در زير شهر وجود دارد كه كسي چيزي در مورد آن نمي داند. تونلي كه از يك طرف به ميدان تايفرد و شايد از طرف ديگر به پارك مركزي مي رود . و شايد تونلي كه من واردش شدم همينطوري باشد ... . چون ايستگاه مركزي در طول سالها براي افراد زيادي يك خروجي و يا يك راه فرار بوده است ... . امّا من هيچوقت در اين مورد چيزي به روانشاسم نگفتم .

- راهرويي كه من در آن بودم به طرف چپ و رو به پائين كج شد با اينكه مي دانستم غير عادي است امّا به راهم ادامه دادم . به تنها چيزي كه مي شنيدم صداي نامفهوم قدمهاي خودم بود و هيچ موجودي به جز من در آنجا نبود . بعد روبروي خودم نوعي صداي همهمه ي مبهم شنيدم كه نشان دهنده‌ي فضاي باز و مردمي بود كه در حال صحبت بودند . تونل پيچش تندي به سمت چپ كرد . از پله هاي يك پلكان كوچك پايين رفتم و از طبقه سوّم ايستگاه بزرگ مركزي سند درآوردم . براي يك لحظه فكر كردم كه به طبقه دوّم برگشتم،‌ امّا اين اتاق كوچكتر بود و باجه هاي بليط كمتري داشت،

تير راه بند بند قطار و باجه‌ي اطلاعات از جنس چوب بود و بسيار كهنه به نظر مي آمد . مرد داخل باجه يك آفتابگير سبز و يك روكش آستين بلند پوشيده بود . چراغ‌ها كم نور بودند و سوسو مي زدند. دليلش را بعداً فهميدم ، آنها چراغ هاي گازي با شعله ي باز بودند.

- سلف‌دان‌هاي برنجي روي زمين بود و در آن سوي ايستگاه درخشش يك نور توجهم را جلب كرد . مردي را ديدم كه در حال بيرون آوردن ساعت طلايي از جيب جليقه اش بود . او در ساعتش را باز كرد ،‌ نگاهي به آن انداخت، سپس اخم كرد ، مرد كلاه ورزشي به سر داشت و كت شلوار چهار دكمه‌با يقه كوچك پوشيده بود ، و سبيل هاي چخماقي بزرگ و مشكي داشت . بعد به اطرافم نگاه كردم و ديدم كه همه در آن ايستگاه مثل مردم سالهاي 1890 يا اين‌حدودلباس پوشيدند: من هيچ وقت اين همه ريش و سبيل چكمه اي و فانتزي تو عمرم نديده بودم . يك زن در طول ورودي قطار قدم مي زد ،‌ او يك پيراهن با آستين هايي از جنس پوست گوسفند پوشيده بود ،‌دامن پيراهن تا بالاي آخرين دكمه كفش آمده بود . پشت آن ،‌بيرون روي ريل ها ،‌چشمم به يك لكوميتو افتاد ، يك لوكوميتوه كاربر و آيوز[7] بسيار كوچك با دودكشي قيفي شكل ، آن وقت بود كه فهميدم . - براي اينكه مطمئن شوم ،‌از بالاي سر يك پسر روزنامه فروش رد شدم و به كپه روزنامه هاي روي پايش نگاه انداختم . روزنامه وُرد[8] بود ؛ اين روزنامه سال هاست كه منتشر نمي شود . در تيتر اوّل مطلبي درباره رئيس جمهور لكوبند[9] نوشته شده بود . من آن صفحه‌ي اوّل روزنامه را در كشوهاي كتابخانه‌ي مركزي پيدا كرده بودم ، آن روزنامه در يازدهم ژوئن 1894 چاپ شده بود .

- به طرف باجه ي بليط فروشي برگشتم . مي دانستم در اينجا – تو طبقه سوّم ايستگاه مركزي – مي توانم بليط هايي بخرم كه مي توانند من و لوئيزا را در سال 1894 به هر جا در ايالات متحده كه بخواهيم ببرند و من دو تا بليط براي كاسبرگ ،‌الينويد[10] خواستم .

- تا حالا آنجا بودين ؟ آنجا هنوز هم يك شهر فوق العاده است . با خانه هاي چوبي بزرگ و قديمي ،‌چمن زارهاي پهناور و درختان غول پيكر كه شاخه هاي آنها در بالا به هم مي رسند و آسمان خيابان را مي پوشانند . و در سال 1894 ، بعد از ظهرهاي تابستان دو برابر طولاني تر بوده ، و مردم بيرون خانه ها روي چمن زارهايشان مي نشستند ، مردها سيگار مي كشيدند و به آرامي صحبت مي كردند و زنها در دنيايي آرام و پر از كرمهاي شب تا بدر اطرافشان ،‌با بادبزن هايي از جنس ليف خرما، خودشان را باد مي زدند . براي اينكه به آن دوران يعني زماني كه 20 سال از جنگ جهاني اوّل گذشته و تا جنگ جهاني دوّم چهل سال باقي مانده بود برگردم ، به 2 بليط احتياج داشتم .

- بليط فروش پول بليط ها را گرفت و سپس نگاهي به زبان تزئيني كلاهم انداخت امّا كرايه را حساب كرد و فن به اندازة دو تا بليط يك طرفه كالسكه پول داشتم . امّا وقتي پول ها را شمردم و سرم را بالا آورم بليط فروش به من خيره شده بود ، با سر به پول ها اشاره كرد و گفت : «فستر اينا پول نيستن ، اگه بخواي سرم كلاه بذاري من مي دونم و تو » و نگاهي به كشوی پول هاي كنارش انداخت .

البته پول هاي داخل كشو بسيار قديمي بود و به بزرگي پول هايي كه ما استفاده مي كنيم نبود و ظاهرش هم فرق مي كرد . برگشتم و به سرعت از آنجا خارج شدم . هيچ علاقه اي به زندان رفتن نداشتم ،‌حتي در سال 1894 .

- و داستان اين بود . فكر كنم از هما راهي كه پايين رفته بودم بالا آمدم . روز بعد ساعت نهار ،‌ سه هزار دلار يعني تقريباً تمام پولي را كه داشتم ، از بانك گرفتم و پول هاي قديمي خريدم ( اين قضيه دوست روانپزشكم را واقعاً ناراحت مي كند .) شما مي توانيد پول هاي قديمي را از هر دلال پولي بخريد ،‌ فقط مجبوريد اضافه پرداخت كنيد.

سه هزار دلار من چيزي كمتر از دو هزار دلار پول قديمي شد، امّا اهميّتي ندادم ؛ دوازده تا تخم مرغ در سال 1894 سيزده سفت مي باشد .

- با اينكه خيلي تلاش كردم امّا ديگه هرگز نتوانستم راهرويي را پيدا كنم كه من را به طبقه ي سوّم ايستگاه بزرگ مركزي مي برده.

- وقتي تمام اينها را به لوئيز گفتم خيلي ناراحت شد و از من نخواست تا براي پيدا كردن راهرو بيشتر تلاش كنم . بعد از مدّتي دست از جستجو كشيدم و به سراغ تمبرهايم رفتم . امّا حالا هردمان آخر هفته به دنبال آن راهرو مي گرديم، چون حالا ثابت كرديم كه طبقه سوّم هنوز آنجاست . دوستم سم‌وينر[11] ناپديد شد!  هيچكس نمي دانست كجاست ، امّا من يك جورهايي مشكوك شده بودم، چون سم يك پسر خياباني بود ، و من هميشه در مورد گاند برگ با او صحبت مي كردم – من آنجا مدرسه مي رفتم – او هميشه مي گفت از آنجا خوشش مي آيد . درست است او همانجاست ، در سال 1894 .

- چون يك شب در حالي كه به كلكسيون تمبرهام نگاه مي كردم فهميدم كه – خوب ، مي دانيد پست يكروزه چيه؟ وقتي تمبر جديدي چاپ مي شود . در اوّلين روزهاي فروش آن، كلكسيون داران تمبر تعدادي از آنها را مي خرند و روي پاكت هايي مي زنند و آن را براي خودشان پست مي كنند و مهر پست نشان دهنده ي تاريخ آن است . به اين پاكت پست يكروزه مي گويند . اين پاكت هيچوقت باز نمي شود و فقط كاغذهاي سفيد در اين پاكت ها گذاشته مي شود .

- آن شب بين قديمي ترين پست هاي يكروزه ام ، پاكتي را پيدا كردم كه اصلاً امكان نداشت آنجا باشد . امّا آنجا بود كه چون كسي از خانه اش در گاسبرگ آن را براي پدربزرگم پست كرده بود . اين را آدرس روي پاكت نشان مي داد:

باوجود اينكه آن را اصلاً بياد نمي آورم ، امّا مهر پستي روي پاكت نامه نشان مي داد كه نامه از هجدهم جولاي سال 1894 تا كنون آنجا بوده است . روي نامه يك تمبر شش سنتي به رنگ قهوه اي كمرنگ زنده شده بود و تصويري از رئيس جمهور گارفيلد[12] روي آن بود . مسلماً وقتي اين پاكت از طريق پست به دست پدربزرگم رسيده يك راست به كلكسيون او رفته و آنجا مانده تا زماني كه من آن را برداشتم و باز كردم . - كاغذ داخل پاكت سفيد نبود . روي آن نوشته بود .

شماره 941 خيابان ويلارد[13]

گاسبرگ ، ايلينويز

18 جولاي 1894

چارلي :

آرزو داشتم كه راست گفته باشي، بعد فهميدم كه راست مي گفتي ، چارلي درست است. من طبقه سوّم را پيدا كردم . دو هفته اينجا بودم در حال حاضر پايين خيابان داخل كوچه داليز[14] يك نفر در حال پيانو زدن است ،‌ و همه آنها بيرون روي ايوان جلويي هستند و شعر «خانه نلي را نگاه كن»[15] را مي خوانند و من را به خوردن ليموناد دعوت كردند

. چارلي و لوئيز زود برگرديد. به جستجوتان ادامه دهيد تا طبقه سوّم را پيدا كنيد، ارزشش را دارد ،‌باور كنيد!

- نوشته با اسم سم امضاء شده بود .

- از روي مهر و وقتي به مغازه سكه ها رفتم ، فهميدم كه سم هشت هزار دلار پول قديمي خريده . با اين پول حتماً كار كوچك و خوبي راه انداخته است . سم اغلب مي گفت اين چيزي است كه هميشه آروز دارد انجامش دهد و واقعاً نمي توانست سر كار قبلي اش برگرددد . نه در گاسبرگ ايلينوز و نه در سال 1894 ) كار قديميش؟ چرا ، سم روانپزشك من بود .

www.literature1387mjdkh.blogfa.com

موسسه ی آموزش عالی جهاد دانشگاهی اهواز

ورودی های 87 زبان و ادبیات انگلیسی

دانلود ترجمه ی داستان طبقه ی سوم / (The third level)

 منبع ترجمه